Elke ochtend word ik gewekt door een haan die luidkeels staat te kraaien. Onduidelijk is van wie de haan is, ze lopen hier los en kunnen zich vrij verplaatsen. Na een heerlijk koude bucket shower loop ik het erf af waar ik verblijf. Ik probeer de haan een schop te verkopen, echter vliegt hij net op tijd weg.

Mijn vervoersmiddel is de fiets. In de ochtend is het hier gelukkig nog koel, maar op het midden van de dag kan het hier 45 graden worden. Ik fiets tussen de hordes scholieren die hier te voet in uniform naar school gaan. Een aantal leerlingen ken ik inmiddels en groet ze met een vriendelijke lach. Ik vervolg mijn weg naar het ziekenhuis op een  rode stoffige zandweg. Zo af en toe passeert een auto,  de rode stoflaag dwarrelt langzaam neer op mijn witte kleren. Schoon bij het ziekenhuis aankomen lijkt onbegonnen werk.

De riolering in Ghana bestaat uit greppels aan de zijkant van de weg. Ik zie een vrouw aan de kant van de weg haar benen spreiden boven de greppel. Onder haar rok vormt zich een ferme straal urine die verdwijnt in de greppel. Hygiënisch is het hier niet. Geuren waarvan ik het bestaan niet wil weten vliegen mijn neus binnen. Je went er aan.

Uiteindelijk kom ik aan bij het ziekenhuis. Een regionaal ziekenhuis. Groter dan een district hospital, maar niet te vergelijken met Nederland. De indeling van het ziekenhuis is simpel. Je hebt hier grofweg 4 afdelingen. Mannen, vrouwen, kinderen en verloskunde. Daarnaast zijn er een aantal kamertjes waar een spreekuur gedraaid wordt. Ik loop samen met een Cubaanse arts visite. De Cubaanse arts is hier vanuit communistische overtuiging gestald vanuit het thuisland. In Ghana is er een chronisch tekort aan zelf opgeleide artsen.

De visite start op de mannenafdeling. Veruit de meeste mannen liggen hier ten gevolge van een RTA, road traffic accident, verkeersongeluk. Een rijexamen hebben ze hier niet, laat staan dat er gedacht wordt aan veiligheid. De motors en scooters schieten hier door de straten. In de stad is slechts een verkeerslicht aanwezig en het belangrijkste onderdeel van je vervoersmiddel is de bel of claxon. Wie in het verkeer geen positie kiest, krijgt er een toegewezen.

Er is een röntgenapparaat aanwezig in het ziekenhuis, geschonken door een Japanse organisatie. Voordat er een foto gemaakt mag worden, moet de patiënt eerst betalen. Kan hij dit niet is hij aangewezen op zijn familie. Een zorgverzekering bestaat hier gelukkig. In vergelijking met de prijzen in Nederland kost dit niks, toch zijn er mensen die geen zorgverzekering hebben. Er gelden een aantal vreemde afspraken in het ziekenhuis. Wanneer een patiënt een bloedtransfusie nodig heeft, moet er eerst een familielid opstaan om te compenseren met een nieuwe zak bloed.

Botbreuken worden hier standaard in het gips gezet in de hoop dat het bot weer in de juiste stand aangroeit. Patiënten liggen op een afdeling, soms wel 30 bedden groot. Eigen bedlinnen moet worden meegenomen en voedsel wordt niet standaard geleverd. De ramen kunnen niet worden afgesloten en het stikt er van de vliegen. Vaak zie ik wonden die gespoeld moeten worden om de maden te verwijderen.

Mijn oog valt op een man die in een hoek rustig in zijn bed ligt. Ik wordt gewaarschuwd voor de man, maar besluit toch een blik op hem te werpen. Hij wijst naar zijn been, praten gaat hem niet goed af. Hij blijkt verstandelijk beperkt te zijn. In zijn dorp werd hij een “mad men” genoemd en zodoende werd hij gevangen gehouden met een ketting om zijn been. Je hoeft niet veel verstand van het menselijk lichaam te hebben om te zien dat de ketting veel te strak om zijn kuit heeft gezeten. Ik sla de vliegen weg en zie dat de infectie niet alleen in de huid zit, maar zich verspreid heeft naar de spier onder de huid. Die dag hebben we het been open gesneden op de operatietafel. De man verliet de operatiezaal 2 liter pus lichter.

Op de zaal van de verloskunde komen we een vrouw tegen die recent bevallen is via een keizersnede. Het kindje komt er tijdens de bevalling blank uit, maar kleurt snel bij. Hij doet het goed. Echter heeft moeder last van buikpijn en braken. Dit duurt nu al een aantal dagen. Mogelijk dat haar darm tijdens de keizersnede gedraaid is. Een nieuwe operatie is helaas onvermijdbaar. Tijdens de operatie zien we dat de darmen helaas in slechte staat zijn. Moeder overleeft de operatie niet en overlijdt op de operatietafel.

We proberen te roeien met de middelen die we hebben, maar soms lukt hetgeen wat je voor ogen hebt gewoon niet. Ik maak me zorgen om haar zoontje. En vraag of de vrouw uit een dorp op het platteland komt. Ik krijg helaas een bevestigend antwoord. Mocht de moeder tijdens de bevalling of in de kraamperiode overlijden wordt het kindje gezien als oorzaak van het leed. De kans is groot dat haar zoon hetzelfde lot staat te wachten als moeder.

Op de kinderafdeling is malaria het grootste probleem. Omdat de medicijnman hier nog altijd een prominente rol binnen de samenleving speelt, komen kindjes veelal in erbarmelijke omstandigheden binnen. Een infuus met zout en medicijnen zorgen gelukkig meestal voor een stijgende lijn in de gezondheid.

Aan het eind van de dag kom ik moe, maar voldaan terug op de thuisbasis. We zitten dicht bij de evenaar en het wordt al snel donker. Onder een boom zo’n 500 meter van mijn kamertje staat een plastic  stoel en tafel. Ik bestel een heerlijk koel drankje in een lemen hut en wat kippenmaagjes van de barbecue. Het verwerken kan beginnen om morgen weer fris en fruitig op de fiets te stappen.

Ik wil ook een bijdrage leveren aan de Holland Ghana Foundation